علامه 91 ، عنوان سلسله نشست های گفتگو محوری بود که پیرامون سوالات شرکت کنندگان، در سال 1391 شکل گرفت . این نشست ها با یک سوال اصلی شروع شد:

 اگر علامه طباطبایی هم اکنون (سال 1391) در میان ما بود، به سوالات و دغدغه های امروز چگونه پاسخ می داد؟ و چگونه با آنها مواجه می شد؟

تمرکز در این جلسات نه بر علامه طباطبایی مکتوب بلکه بر مدرسه فکری او قرار داشت. این جلساتِ هفتگی بدون پیش مطالعه و در بیشتر مواقع بدون آمادگی قبلی، ولی راس ساعت معین تشکیل می شد. و همینطور راس ساعت معین به پایان می رسید. گاها سکوت های ممتد در جلسه بوجود می آمد که امری پذیرفته شده بود. حضور آقایان منصور براهیمی و محمد حسین قدوسی تاثیر مهمی در شکل گیری و تثبیت روند جلسات و مباحث داشت. و اغلب شرکت کنندگان اشخاصی بودند که سوالات مهمی داشتند و عموما تلاشهای بسیاری در یافتن پاسخ به سوالاتشان انجام داده بودند، و پس از آن با مشارکت خود، این جلسات را بنا می کردند.

بخشی از این جلسات به دغدغه های فردی شرکت کنندگان می پرداخت، به این صورت که هر جلسه به شخصی تعلق می گرفت؛ ابتدا آن شخص مطلبی را که واقعا برایش دغدغه بود مطرح می کرد و سپس پیرامون آن بحث می شد. از مباحث مهمی که در این جلسات مطرح شد و رشد و گسترش یافت مبحث انکار بود.

جلسات علامه 91، نقش بسزایی در شکل گیری جلسات "نگارش به مثابه سلوک" و "مقدمه ای بر آشنایی با خویشتن" ایفا نمود.