دوشنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۱
بعد از افطار
نقل تجربههای مواجهه شخصی افراد با بینهایت در جلسه گذشته، خود تبدیل به نامتناهیگری عملی شد و نه تنها این مواجهه در همان نشست با تمام وجود برای عدهای صورت گرفت بلکه نقل این تجربیات نیز عامل سرگردانی و حیرت گشت!
اکنون دو سوال اصلی برای این جلسه موضوع کارگاه خواهد بود:
اول- با وجود درک نامتناهی و دریافت آن چگونه زندگی عادی را تنظیم میکنیم؟
وقتی که حتی مواجهه ذهنی و نقل تجربه، این چنین عامل حیرت و اضطراب است، در واقعیت زندگی نیز اثر آن خیلی مخرب خواهد بود، پس زندگی عادی چگونه با آن ادامه پیدا میکند؟
زندگی روزمره انسانی که سرتاسر با محدودیتها و متناهیها سرو کار دارد.
دوم- حد نامتناهیگری کجاست؟
آیا حدی دارد؟
آیا در این صورت دچار یک تناقض آشکار نخواهیم شد؟
آیا حد ندارد و نامتناهیگری تا بینهایت ادامه پیدا خواهد کرد؟
چگونه چنین چیزی ممکن است؟