دوشنبه
۱۴۰۱.۰۲.۱۲
بعد از افطار
مهم ترین مساله ای که در جلسه گذشته مورد کنکاش ذهنی قرار گرفت این بود که:
با وجود چنین نسبیت ذهنی که در واقعیت زندگی انسان وجود دارد و با وجود امواجی از نسبیت و عدم قطعیت که پیوسته ساختارها ذهنی و واقعی زندگی ما را به هم می ریزد، چگونه می توانیم زندگی واقعی دشته باشیم در حالی که واقعیت زندگی نمی تواند بر بنیان های سست و متغیر استوار باشد.
اکنون به سوال آخر در این باره می پردازیم که در واقع هدف نهائی تمام این جلسات کارگاهی و کنکاش های ذهنی بوده است:
آیا زندگی واقعی انسان که با نسبیت و عدم قطعیت های متوالی همراه شده و در سیالیت دائم ادامه دارد، در نهایت می تواند بدون هیچ قطعیت ادامه پیدا کند؟
آیا نامتناهی گری به عنوان یک پروسه ذهنی و واقعی می تواند بی انتها باشد؟