علامه سید محمدحسین طباطبایی از جمله پیران و فرزانگان اندکی است که از میان دانش اموختگان علوم دینی هر از چند بیرون میایند. او که از نسل سادات گرانقدری است که پی در پی از زمان حیات امامان شیعه پرچمدار علم و عمل بوده اند، بیشتر دوران تحصیل خود را در حوزه نجف و نزد اساتیدی گذرانده که خود بی بدیل و کمیاب بودند. دوران سکونت و تدریس و تالیف او در قم با فراز و نشیب ها و مشکلاتی فراوان همراه بوده و تفسیر گرانقدر المیزان که اکنون نامش همه جا را فراگرفته، در طول بیست سال از زندگی ایشان با عسرت و سختی تالیف شده است.
علامه سید محمدحسین طباطبایی -به قول برخی- برجسته ترین عضو و شاگرد حلقه عرفان عملی عارف بی بدیل "ایة الحق سيدعلی قاضی" است. او خود قاضی را برترین استاد خود میدانست و از فرط احترام در میان اساتید خود ذکر نمیکرد. مدرسه عرفان عملی قاضی در خوانش و آموزش علامه طباطبایی ادامه یافت و او در طول ۳۵ سال حضور خود در حوزه قم ، در اوج پنهان کاری و تقیه، حلقه هایی از شاگردان را برای این منظور انتخاب و اداره نمود. تمامی دستورات و اموزش های علامه طباطبایی به صورت شفاهی صورت میگرفت و غیر از چند نامه و رساله ای کوتاه، هیچ سند مکتوبی از او باقی نمانده است. بر خلاف های و هوی عرفان نمایان پس از انقلاب، علامه دستورات خود را بر محور توحید عملی استوار کرده و نقل کرامات و انجام ان را دلیل بر ضعف سالک این طریق میدانست و بر خلاف انچه اکنون در تریبون ها از او نقل میشود غیر از موارد بسیار اندک ، خود هرگز کرامتی بروز نداد.
در این میان ، گرچه حلقه های تدریس علامه پیوسته در حوزه قم برقرار بود، اما سخنان ناگفته او کمتر از انچه از او باقی مانده نیست. بعضی از این اسرار ناگفته در رساله ارزشمندو کم حجم "الولایه" با زبانی ابهام آمیز درج شده است.